Idealnie

Tak, to był wspaniały dzień.
Mimo, że cudem zdążyłam na autobus (jedyny z rana).
Mimo, że ledwo dopięłam torebkę.
Mimo, że zapowiadało się na deszcz.

 Piątkowy dzień spędziłam w schronisku. Byłam jedyną wolontariuszką tego dnia, co akurat powodem do zmartwień nie było.
  Było bardzo spokojnie, cicho. Zrobiłam półgodzinny obchód po boksach w celu "kto odszedł, kto przybył" , przywitać się z psiakami i zrobić ogólne rozeznanie. Następnie poszłam po Hasiora, który zaczął wyć w niebogłosy, gdy mnie tylko zobaczył. Hasiorek jest psem w typie husky, w schronisku przebywa od marca. Jest raczej zamknięty w sobie, nie domaga się pieszczot, nie tuli się; swoją
                                           

radość okazuje, machając ogonem oraz wesołym spojrzeniem. Bardzo ładnie chodzi na smyczy; nie ciągnie. Nie wykazuje agresji do ludzi, mijane obiekty zaszczyca spojrzeniami- co on robi w schronisku?


Po półgodzinnym spacerze, postanowiłam porządnie go wyczesać, jednak ze średnim skutkiem, ponieważ Hasiorek zmęczył się spacerkiem i w tamtej chwili myślał raczej o swoim boksie aniżeli o staniu przez bliżej nieokreślony czas.
 Z kolei później udałam się na następny obchód. Każdy psiak mógł liczyć na chwilę uwagi.
Miłym akcentem była adopcja wielkiego, kudłatego psa o wdzięcznym imieniu Marcel przez pewną rodzinę. Marcel dzielił boks ze swoją kilkuletnią koleżanką, o niewiadomym imieniu. Aby załagodzić jej smutek po "stracie" przyjaciela, wzięłam ją na przechadzkę.  Sunia to sama słodycz!

( Na zdjęciu dwunastoletni Mieczysław oraz czarna Marcelinka).

Macha ogonkiem na widok każdej żywej istoty, łącznie z kotkami, których na terenie schroniska jest pełno :) Udało mi się zrobić tylko to jedno jedyne zdjęcie, chyba byłam pod zbyt dużym jej urokiem,aby sięgnąć po komórkę.
Nadałam jej imię Marcelinka z myślą, że i jej się poszczęści i trafi do odpowiedzialnego człowieka z dużym sercem i niemałą kanapą.
Na fotografii obok także widzimy Miecia, leżącego w promieniach słońca. Ach, ten to ma dobrze.
Mieczysław to temat na innego posta, jego historia jest równie ciekawa jak jego wiek.



Około godziny 12 przybyli do nas Strażnicy Miejscy z interwencji, z której przywieźli psa.
W naszych rękach wielka smycz, a panowie otwierają auto i kogo widzimy? Maleńkiego, dwumiesięcznego szczeniaka, zabawnie merdającego ogonkiem, raz w jedną, raz w drugą stronę :D
Jeśli jesteśmy w temacie szczeniaczków, to wyszłam z dwoma maluchami, z kwarantanny na kilkunastominutową przechadzkę; skończyło się na tym, że siedziałam na piachotrawie a one z wielkim zadowoleniem skakały po mnie...

 Ostatnim psem z jakim spacerowałam był Płaczek. Jego imię zaintrygowało mnie już na początku ,gdy o nim usłyszałam. Szybko się przekonałam, dlaczego został tak nazwany. Zapinając mu smycz, był w takiej ekscytacji, że wydawał z siebie naprawdę różniaste dźwięki. Płaczek doskonale chodzi na smyczy, z jego pyszczka jasno wynika, ile daje mu taki zwykły spacer radości.
Z psem tym miałam do czynienia po raz pierwszy, do schroniska trafił prawdopodobnie w kwietniu. Byłam dla niego zupełnie obcą osobą.
Zaskoczył mnie on zupełnie. Idąc lasem, myśląc o tych wszystkich nieszczęśliwcach bez kochającego człowieka, podszedł do mnie z uśmiechem na twarzyczce i wpatrywał się we mnie.
Magia. Poszliśmy usiąść na trawę nieopodal. Usiadł na przeciw mnie. Po kilku minutach  położył się, oparł łapę na mojej nodze i wpatrywał się w dal; Zaczęłam delikatnie drapać go po brzuszku, czym zyskałam sobie jego aprobatę.

 

Leżeliśmy tak dobre kilkanaście minut.
Było wspaniale.