Emanować spokojem

Nie posiadam na razie swojej, wyrobionej opinii o Cesarze "Pięknym Uśmiechu" Millanie.
Krążą o nim bardzo dwuznaczne poglądy- pierwsza: cudotwórca, druga: brutal i kłamca.
Nie zaliczam się na dziś dzień do żadnej ze stron.

Oglądałam dzisiaj pierwszy odcinek Zaklinacza. Na początku byłam przerażona, następnie przerażenie przerodziło się w niejaką aprobatę. Nim się zorientowałam, odcinek się skończył, leciały napisy, a ja w dalszym ciągu nie wiem, jaką opinię objąć w posiadanie.

Wprowadziłam w życie jedną zasadę, mianowicie spokój. Ze spokojem szykowałyśmy się do spaceru, ze spokojem wyszłyśmy z domu i ze spokojem spacerowałyśmy. Zaopatrzyłam się w krótką smycz i ze spokojem ćwiczyłyśmy chodzenie na luźnej smyczy. Efekt doprawdy zadowalający!
Podziwiam stoików, o ile tacy naprawdę istnieją. Najchętniej bym wyczochrała Klarę już na korytarzu, jednak postanowiłam zachować zimną krew i się opamiętać- chociażby dla czystej satysfakcji. Naprawdę spokój procentuje, jednak nie wyobrażam sobie siebie taką opanowaną...chyba, że na treningach- to zmienia postać rzeczy! Nasze chodzenie przy nodze staje się coraz bardziej wymuskane :)

Moja osoba na dzisiejszym spacerze tak emanowała spokojem, iż totalnie mnie zamuliło, gdy Klara postanowiła się wytarzać w wielkich, psich odchodach. Dalej spokojnie, wróciłyśmy do domu, ściślej mówiąc do wanny i tam- nadal spokojnie- myłam Pralinkę. Myłam ją tak spokojnie i masowałam szyję tak milusieńko, że Klara postanowiła siąść w wannie pełnej brązowej wody. Mrużące oczy mówiły wszystko i zdawały się prosić o dalszą dawkę spokojnego masażu.

Miał być post o zawodach konnych cz.2, jest post o spokoju. Czekam na Wasze opinie dotyczące Białego Zęba, pozdrawiam