Fragment

***

...Lecz po poru tygodniach wiedziała,co ,gdzie,jak. Wiedziała ,w których boksach są dane zwierzęta, czule i troskliwie opiekowała się psiakami z kwarantanny. Najbardziej żałowała tych staruszków,którzy całe swoje życie przesiedziały w zamknięciu i w ciągłym oczekiwaniu na swojego człowieka. Często zdarzało się tak, że nikt nie przychodził po te iskiereczki ,które z nadejściem nowego człowieka ,świeciły coraz jaśniejszym światłem.Lecz to światło nie działało. Ludziska nie dostrzegały błagalnego spojrzenia, łapki pomiedzy kratami. Obojętnie podążali wzdłuż następnych boksów, szukając młodego,wesołego i pięknisiego psiaka,który spełniłby ich oczekiwania. Do adopcji szły zazwyczaj  szczenięta, psy do lat 2 i przede wszystkim nieduże zwierzęta. Trzymanie dobermana, owczarka lub psa "powyżej kolan" było niezwykle uciążliwym problemem. Takie słowa najczęściej padały z ust przyszłych właścicieli. Ilekroć Mielna oprowadzała ludzi po schronisku, kładła nacisk na większe psy. Na nich też zależało Lenie. Duże psy były też zazwyczaj stare, co także nie przypadało ludziom do gustu...

Jest to fragment opowiadania zamieszczonego TUTAJ. Pisząc te i inne opowiadania sugeruję się własnymi przeżyciami, ale uznaję także fikcję literacką,dlatego proszę nie brać wszystkiego do siebie, nie wszystko traktujcie jako "zdarzenia dziejące się naprawdę ". Jako,że jest to post mający na celu reklamę, wspomnę tylko, że u Klary wszystko dobrze, dzisiejsze popołudnie spędziła na kolanach Pauli ,z czego była niezmiernie zadowolona. 


PS Tłumaczę: Paula jadła czekoladę,stąd ta niewyraźna mina. Za     Rutinoscorbin dziękujemy .